چند وقت قبل منزل یكی از دوستان به صرف شام دعوت بودیم و درضمن شب نشینی داشتیم درباره تربیت فرزند و روش های تربیت فرزندان و اینكه كدام یكصحیح است و كدام یك اشتباه صحبت می كردیم. این دوست من خیلی از خودش تعریف می كردكه من اصلا بچه هایم را كتك» نمی زنم و با مهربانی با آن ها برخورد می كنم و تاحالا پیش نیامده كه آن ها را بزنم. بچه های این دوست من با بچه های من در اتاقدیگر بازی می كردند. اتفاقا همسرش هم خیلی از او دفاع می كرد، تا اینكه دختر بزرگشكه حدودا 5 ساله بود در حین بازی دستش به صندلی خورد و كنار بچه كوچكترش كه حدودا3 سالش بود خورد زمین و او این صحنه را دید. شاید باورش برای خواننده های عزیزدشوار باشد اما دقیقا مثل شخصیت بروسلی دربازی كُمبَت» طوری به اتاق رفت و بهدخترش لگد زد كه من ناراحت شدم و سریع رفتم و جلوی او را گرفتم. در روایتی ازامیرالمومنین علی (ع) آمده است كه : تربیت با خشم ممكن نیست». هر چند موضوع تربیتفرزند و حواشی آن از جمله مباحثی است كه خیلی باید به آن پرداخته شود. اما موضوعبحث در اینجا خشم نسبت به عموم افراد جامعه است.
معضل خشم، یكی از مشكلاتی است كه در تمام جامعه بشری وجودداشته و دارد و خواهد داشت. خشم بر خلاف تصور بعضی ها از بین رفتنی نیست. باید سعیكنیم كه خشم خود را كنترل و هدایت كنیم. اتفاقا ما خشم ستوده هم داریم. آن خشمی كهبرای خدا و نسبت به دین خدا صورت می گیرد خشم ستوده است. آن خشمی كه بابت ظلم روارفته بر یك بنده ای از بندگان خدا (و نه صرفا هم گروهی و هم حزبی و همشهری و هموطنما) صورت بگیرد خشم مقدسی است. این نقص را باید از فرهنگ مان حذف كنیم. باید جامعهشناسان در این باره بحث كنند و راه حل ارائه دهند كه چرا ما اینگونه شده ایم كه ازظلم نسبت به دیگران ناراحت كه نمی شویم هیچ؛ بلكه بعضی اوقات خوشحال هم می شویم!(مثل ظلم نسبت به باجناق و خواهرشوهر و عروس و مادرشوهر و .)
به هر حال ما بایستی یاد بگیریم كه چگونه با خشم خود كناربیاییم و آن را در راه درست مصرف و به كار بگیریم. در سیره اهل بیت، روایت هایزیادی از برخورد و مقابله با خشم نقل شده است. اما این ها كافی نیست. شاید همه شمااز من بهتر بدانید كه با موضوع خشم چگونه می شود مقابله كرد اما مهم، عمل كردن درزمان نیاز است كه لازمه آن هم تكرار كردن این كار در زمان خشم های كوچك است. اگرما در كارهای كوچكی كه خشم ما را بر می انگیزند نتوانیم جلوی خودمان را بگیریمقطعا در كارهای بزرگتر هم نمی توانیم جلوی خودمان را بگیریم. بعضی از ما عادتداریم كه نسبت به كوچكترین كارها هم خشم می گیریم و با دیگران برخورد می كنیم وهمه را از خودمان می رنجانیم. خیلی از اوقات این خشم كردن ها به خاطر مشكلاتفیزیولوژیك بدن است. من خودم با بعضی از افراد كه جلسه مشاوره داشته ام متوجه شدهام كه ریشه برخی از مشكلات و بدرفتاری های فرد به مشكلات فیزیولوژیكی بدن فرد برمیگردد و فرد باید تحت درمان پزشكی قرار بگیرد. گاهی اوقات ما نمی خواهیم قبول كنیمكه ضعف داریم. به خدا قسم هیچ كدام از ما معصوم نیستیم و حتما دارای نقائص وكمبودهایی هستیم. اگر بدون اینكه كسی بفهمد به مشاور مراجعه كنیم و خودمان را درمان كنیم خیلی بهتر است تا اینكه یك ضعفیداشته باشیم كه همه به خاطر آن ضعف از دست ما دلخور و ناراحت باشند. خیلی اوقات ماخودمان درد خودمان را می دانیم ولی نمی خواهیم خودمان را اصلاح كنیم و از درمان میترسیم، از اینكه بگویند فلانی قرص می خورد یا فلانی مثلا به روانپزشك و روانشناس وپزشك مغز و اعصاب می رود. متاسفانه این درد در بین متدینین هم هست، در بینتمداران ما هم هست، در بین عموم مردم هم هست. باید سعی كنیم كه خودمان رادرمان كنیم.
من 3 سال مشاور دفتر یكی از مراجع معظم تقلید در تهرانبودم. موارد مشاوره بسیار بسیار زیادی داشته ام، اما هیچ وقت یادم نمی رود كه یكبار یك دختر خانمی گریه می كرد و می گفت كه پدرم هر روز صبح ما را با كتك براینماز صبح بیدارمان می كند! واقعا روش تربیتی اهل بیت هم همین گونه بوده است؟ برفرض این فرزند ما ناخلف باشد، آیا اهل بیت و انبیاء الهی با فرزندان ناخلف شان همهمین گونه برخورد می كردند؟ باید با خودمان بیشتر فكر كنیم. باور كنید دین اینگونهنیست.
به عنوان یك بابت این برخوردهای جاهلانه بعضی از بهظاهر متدینین عذر می خواهم، از همه كسانی كه با این دست مشكلات رو به رو هستند وغم و ناراحتی شان را فقط به خدا حواله می دهند.
درباره این سایت